BEZALKOHOLOWY OFF ROAD

Wczo­raj prze­rwa­łam okres dwu­let­niej abs­ty­nen­cji al­ko­ho­lo­wej. Że­by być szcze­rą: w cią­gu tych 24 mie­się­cy zda­rza­ły mi się po­je­dyn­cze „w­pad­ki”, o któ­rych pa­mięć sa­mo­ist­nie się za­tar­ła. Wie­cie, jak to jest. Jed­nak wy­trwa­łam te dwa la­ta bez sza­lo­nych al­ko­ho­lo­wych im­prez ze zna­jo­my­mi, bez są­cze­nia kr­wa­wej me­ry w piąt­ko­we wie­czo­ry z psiap­sió­ła­mi, bez gi­nu z to­ni­kiem na ko­lej­nej rand­ce w ciem­no, bez wi­na do­mo­wej ro­bo­ty z cio­cią Ana­sta­zją, bez na­le­wek wi­śnio­wych bab­ci Zo­si, bez pi­wa z Mi­cha­łem i Wojt­kiem, bez czy­stej na dwie nóż­ki… Wie­cie zresz­tą, o czym pi­szę.

Oczy­wi­ście wca­le te­go nie za­pla­no­wa­łam. Za­czę­ło się od zwy­kłej obiet­ni­cy prze­pla­ta­nej so­czy­sty­mi prze­kleń­stwa­mi, któ­rą każ­dy z nas skła­da w so­bo­tę ra­no – o 14:00. Bu­tel­ki po wi­nie tań­czy­ły mi przed ocza­mi kan­ka­na. Ke­fir nie po­ma­gał. Nie zre­ali­zo­wa­łam swo­ich week­en­do­wych pla­nów.

Póź­niej po­dob­ną obiet­ni­cę skła­da­łam so­bie mo­że jesz­cze ze trzy ra­zy, ale w co­raz więk­szych od­stę­pach cza­so­wych. I na­gle zro­bi­ły się z te­go nie­mal dwa la­ta.

Po­cząt­ko­wo po pro­stu za­mknę­łam się w so­bie i nie wy­cho­dzi­łam z do­mu, gdyż oba­wia­łam się, że bez al­ko­ho­lu nie bę­dę po­tra­fi­ła się do­brze ba­wić. Jed­nak czło­wie­ko­wi po­zba­wio­ne­mu de­pre­sji ta­kie sie­dze­nie szyb­ko się nu­dzi. W koń­cu od­wa­ży­łam się wyjść na mia­sto ta­ka trzeź­wa i nie­win­na.

Pierw­sze bez­al­ko­ho­lo­we spo­tka­nia tro­chę mnie krę­po­wa­ły. Czu­łam dys­kom­fort psy­chicz­ny wie­dząc, że moi zna­jo­mi ma­ją świa­do­mość, że do­sko­na­le pa­mię­tam wszyst­kie że­nu­ją­ce sy­tu­acje na im­pre­zie. Oka­zy­wa­ło się jed­nak, że w rze­czy­wi­sto­ści mo­ja trzeź­wa obec­ność wca­le ich nie iry­to­wa­ła. Niek­tó­rzy by­li na­wet wdzięcz­ni za to, że jest ktoś, kto od­wie­zie ich do do­mu, po­roz­ma­wia kul­tu­ral­nie ze stra­żą miej­ską na­sła­ną przez są­sia­da, za­pa­rzy her­ba­tę, po­sprzą­ta itd. Co wię­cej, ja wca­le nie oce­nia­łam mo­ich zna­jo­mych przez pry­zmat ich dziw­nych al­ko­ho­lo­wych faz, gdyż też szyb­ko o nich za­po­mi­na­łam. Mo­że stan upo­je­nia al­ko­ho­lo­we­go dzia­ła ja­koś te­le­pa­tycz­nie?

Kie­dy sta­łam się bez­al­ko­ho­lo­wą we­te­ran­ką po­tra­fi­łam ba­wić się tak sa­mo do­brze, a mo­że na­wet du­żo le­piej, niż kie­dy pi­łam. W znie­trzeź­wio­nym to­wa­rzy­stwie moż­na mó­wić, co się czło­wie­ko­wi żyw­nie po­do­ba – i za­wsze jest za­baw­nie. War­to też pa­mię­tać, że na każ­dej im­pre­zie znaj­dzie się ja­kiś abs­ty­nent: ko­bie­ta w cią­ży, kie­row­ca, al­ko­ho­lik na od­wy­ku, stra­ight ed­ge­’o­wiec. Ale dla wpra­wio­ne­go abs­ty­nenta nie ma to jed­nak więk­sze­go zna­cze­nia, gdyż po­tra­fi ba­wić się z każ­dym. 

O cał­ko­wi­tym efek­cie sy­ner­gii po bez­al­ko­ho­lo­wej im­pre­zie moż­na mó­wić do­pie­ro ko­lej­ne­go dnia, w so­bo­tę o 9:00. Do­kład­nie – w so­bo­tę o 9:00! Z łóż­ka wsta­je się tak gład­ko i cał­ko­wi­cie pra­wą no­gą. Nie ma mdło­ści, gło­wy wy­peł­nio­nej oło­wiem, pu­sty­ni w prze­ły­ku. Po pro­stu wsta­wa­łam i ja­dłam śnia­da­nie. W kon­se­kwen­cji nie by­ło po­tem też fa­zy dziw­ne­go za­wie­sze­nia i eks­cy­ta­cji, pa­łę­ta­nia się po do­mu czy par­ku w tym oso­bli­wym po­im­pre­zo­wym za­my­śle­niu. Nie by­ło też mo­ral­ne­go ka­ca, bo się nie na­roz­ra­bia­ło. A przy­naj­mniej nie tak, że­by mieć mo­ral­ne­go ka­ca. Al­bo że­by się te­raz za­sta­na­wiać, czy on/o­na jesz­cze za­dzwo­ni, czy mo­że nic nie pa­mię­ta. Lub co gor­sza – uda­je, że nie pa­mię­ta. Nie, na trzeź­wo po pro­stu wszyst­ko się wie.

Nie mu­szę też pi­sać, że nie prze­sta­łam mieć pro­blem z wie­czor­ną de­pre­sją i ob­se­syj­ny­mi nie­mal my­śla­mi o po­nie­dział­ko­wym po­ran­ku. A w ko­lej­ny pią­tek nie na­stą­pi­ła ocho­ta odre­ago­wa­nia, bo nie by­ło cze­go. Wszyst­ko to­czy­ło się tak mi­ło. Tzn. wia­do­mo, że nie wszyst­ko, ale mo­ja am­bi­wa­len­cja emo­cjo­nal­na gdzieś znik­nę­ła, si­nu­so­ida na wy­kre­sie sa­mo­po­czu­cia się roz­pro­sto­wa­ła, a zna­jo­mi bud­dy­ści mo­gli po­dzi­wiać mo­je zrów­no­wa­że­nie. Pa­ra­dok­sal­nie ży­cie sta­ło się ja­kieś mniej mę­czą­ce.

Ostat­nio nie wy­pi­łam na­wet szam­pa­na na we­se­lu ku­zy­na. Tro­chę mi by­ło z te­go po­wo­du przy­kro, ale nie by­łam w sta­nie się prze­móc. Kie­dy dłu­go się nie pi­je, je­den kie­li­szek szam­pa­na jest w sta­nie za­ła­twić cię na amen, a ja ob­se­syj­nie za­czę­łam bać się ka­ca. Mia­łam ty­le pla­nów na ko­lej­ny dzień... Cóż, abs­ty­nen­cja po­tra­fi przy­cze­pić się do czło­wie­ka zu­peł­nie tak jak al­ko­ho­lizm. Po­my­śla­łam so­bie wte­dy, że po­pa­da­nie w skraj­no­ści to pój­ście na ła­twi­znę. Kie­dy coś sta­je się ru­ty­ną, przesta­je nas cie­szyć, ale jest za to wy­god­ne. Tyl­ko cza­sem sta­je się ża­ło­sne – jak w przy­pad­ku nie­wy­pi­cia szam­pa­na na we­se­lu ku­zy­na. Prze­my­śla­łam to po­now­nie.

Sie­dzę dzi­siaj pod ko­cem i do­pi­jam ke­fir. Tak, tak, ła­two zgad­nąć! Ra­no oczy­wi­ście skła­da­łam so­bie obiet­ni­ce prze­pla­ta­ne so­czy­sty­mi prze­kleń­stwa­mi, ale w po­rę się opa­mię­ta­łam. Prze­cież wczo­raj by­ło faj­nie! Już na­wet za­po­mnia­łam, jak to faj­nie mo­że być, kie­dy wra­ca­jąc z faj­ki, my­lisz ad­res do­mów­ki i ła­du­jesz się ob­cym lu­dziom do miesz­ka­nia, w do­dat­ku z przy­cze­pio­nym do czo­ła atry­bu­tem uczest­ni­czek wie­czo­ru pa­nień­skie­go. Na trzeź­wo nie da się tak bez­błęd­nie my­lić ad­resów. I wie­cie co? Bu­dzik na po­nie­dzia­łek ra­no na­sta­wię lek­ką rę­ką.

MARYSIA MUCHA
Od po­nad ro­ku za­an­ga­żo­wa­na w dzia­ła­nia na rzecz ofiar nad­użyć sek­su­al­nych, czło­nek za­rzą­du or­ga­ni­za­cji na rzecz ofiar księ­ży, wspó­łor­ga­ni­za­tor pierw­szej w Pol­sce kon­fe­ren­cji na te­mat pe­do­fi­lii kle­ry­kal­nej w Pol­sce, uczest­nicz­ka pa­ne­li dys­ku­syj­nych na rzecz świec­kie­go pań­stwa, obec­nie jed­na z li­de­rek dwu­ję­zycz­nej fun­da­cji Oca­le­ni | Po­lish Su­rvi­vors. Ab­so­le­went­ka UAM w Po­zna­niu. Pry­wat­nie ma­ma 5-let­nie­go Ol­ka.

AGNIESZKA GIERA
Ab­sol­went­ka ma­lar­stwa na Aka­de­mii Sz­tuk Pięk­nych we Wro­cła­wiu. In­te­re­su­je się mię­dzy in­ny­mi astro­no­mią, sur­re­ali­zmem i mu­zy­ką elek­tro­nicz­ną, w swo­ich pra­cach wy­ko­rzy­stu­je mo­tyw za­rów­no ma­rzeń sen­nych, jak i te­mat współ­cze­snych me­diów czy gier kom­pu­te­ro­wych.

Leave a Reply

Name:

Email:
(Your email will not be publicly displayed.)

Please type the letters and numbers shown in the image.

Click the image to see another captcha.