ALTERNATYWNA MAPA ŚWIATA,
GEOCACHING OCZAMI POCZĄTKUJĄCEGO ENTUZJASTY

Je­śli nie wiesz, na czym po­lega ta za­ba­wa, to zna­czy, że za­li­czasz się do mu­go­li. Przy­znam się jed­nak szyb­ko: sa­ma nie po­sia­dam jesz­cze za­awan­so­wa­nej wie­dzy ta­jem­nej, bo­wiem na geo­ca­ching na­tknę­łam się do­pie­ro nie­ca­ły mie­siąc te­mu. Nie, to też do koń­ca nie jest praw­da – za­ba­wę tę pod­su­nę­ła mi mo­ja przy­ja­ciół­ka już rok wcze­śniej, ale po­bież­nie spraw­dzi­łam tyl­ko wte­dy, co to w ogó­le zna­czy, i o spra­wie kom­plet­nie za­po­mnia­łam. Po­le­cam nie po­peł­nić te­go sa­me­go błę­du i pręd­ko roz­po­cząć przy­go­dę z geo­ca­chingiem, któ­ry te­raz – it’s of­fi­cial – wy­lą­do­wał na­wet w mo­im CV w ru­bry­ce „za­in­te­re­so­wa­nia”.

Hi­sto­ria geo­ca­chin­gu się­ga po­cząt­ku XXI wie­ku i bez­po­śred­nio zwią­za­na jest z roz­wo­jem i po­pu­la­ry­za­cją sie­ci GPS. W wiel­kim skró­cie jest to gra te­re­no­wa, po­legająca na po­szu­ki­wa­niu skry­tek (ang. geo­ca­che; pol. kesz) po­przez ich współ­rzęd­ne geo­gra­ficz­ne. Ke­sze są ukry­wa­ne w te­re­nie i re­je­stro­wa­ne na spe­cjal­nych por­ta­lach in­ter­ne­to­wych przez sa­mych uczest­ni­ków za­ba­wy, a in­ni szu­ka­ją ich przy po­mo­cy syste­mu GPS oraz wska­zó­wek do­da­nych do opi­su każ­dej skryt­ki. Gra z jed­nej stro­ny to­czy się w wy­mia­rze re­al-li­fe – bie­ga­my po mie­ście, po le­sie al­bo w ogó­le gdzie­kol­wiek, szu­ka­jąc ke­szy – z dru­giej stro­ny jed­nak ma swo­je odzwier­cie­dle­nie on­li­ne, bo­wiem każ­dy użyt­kow­nik za­re­je­stro­wa­ny jest w ser­wi­sie in­ter­ne­to­wym i rów­nież tam ozna­cza swo­je zna­le­zi­ska. Mię­dzy­na­ro­do­wym ser­wi­sem dla geo­ca­cherów jest geo­ca­ching.com. Stro­na po­da­je, że na świe­cie ist­nie­je obec­nie pra­wie 2,5 mi­lio­na ak­tyw­nych skry­tek, a licz­ba użyt­kow­ników por­ta­lu prze­kro­czy­ła 6 mi­lio­nów. Z gó­ry chcia­ła­bym uprze­dzić py­ta­nia ty­pu „a po co?” al­bo „co z te­go bę­dę miał?”. Ko­rzy­ścią z za­ba­wy jest nie tyl­ko sa­tys­fak­cja i czas spę­dzo­ny na świe­żym po­wie­trzu, ale rów­nież zdo­by­ta przy tej oka­zji wie­dza – ke­sze umiej­sco­wio­ne są naj­czę­ściej w in­te­re­su­ją­cych lo­ka­li­za­cjach, a opi­sy skry­tek za­wie­ra­ją wie­le kra­jo­znaw­czych cie­ka­wo­stek.

Szyb­ko uda­ło mi się ze­brać in­for­ma­cje o tym, gdzie za­ło­żyć kon­to oraz jak i cze­go szu­kać; o tym, że dwu­krot­nie po­świad­czasz zna­le­zie­nie skryt­ki – pierw­szy raz wpi­su­jąc się do umiesz­czo­ne­go w każ­dym ke­szu log­bo­oka (dzien­ni­ka od­wie­dzin), a dru­gi raz on­li­ne, mel­du­jąc się na stro­nie kon­kret­ne­go ke­sza; o tym, że po wpi­sa­niu się bez­piecz­nie od­kła­da­my go na miej­sce, po­zo­sta­wia­jąc po­le do popi­su na­stęp­nym po­szu­ki­wa­czom skry­tek. Ale przede wszyst­kim od­kry­łam geo­ca­chin­go­wą ma­pę. Dro­gi czy­tel­ni­ku, za­ło­żę się, że w chwi­li, gdy czy­tasz ten ar­ty­kuł, przy­naj­mniej jed­na skryt­ka znaj­du­je się w pro­mie­niu mniej­szym niż 500m od cie­bie. Ge­oca­ching roz­po­starł przede mną al­ter­na­tyw­ną ma­pę świa­ta. Co­dzien­nie mi­ja­my miej­sca, w któ­rych poukry­wa­ne są ke­sze, i nie ma­my o tym naj­mniej­sze­go po­ję­cia! Szu­ka­jąc skry­tek moż­na cał­kiem nie­źle po­znać oko­li­cę, obec­nie przy­da­je mi się to po prze­pro­wadz­ce do Bir­min­gham – ke­szo­wa­nie po­zwa­la oswo­ić no­we miej­sce i spo­ro się o nim do­wie­dzieć. Bar­dzo przy­jem­nie spę­dza się też czas z przy­ja­ciół­mi, gru­po­wo po­szu­ku­jąc skry­tek. „My już nie cho­dzi­my na rand­ki, po pro­stu uma­wia­my się na szu­ka­nie ke­szy” – pod­su­mo­wa­ła swój zwią­zek mo­ja zna­jo­ma, po­ma­ga­jąc mi zna­leźć mo­je dwa pierw­sze w ży­ciu ke­sze.­

Sa­me skryt­ki przy­bie­ra­ją roz­ma­ite po­sta­ci. W wa­run­kach miej­skich to czę­sto po­jem­ni­ki na ma­gnes (tzw. ma­gne­ty­ki) pod­cze­pio­ne do ja­kichś me­ta­lo­wych ele­men­tów kon­struk­cyj­nych. W zie­lo­nym oto­cze­niu by­wa­ją za­grze­ba­ne pod ka­mie­nia­mi al­bo ukry­te w dziu­pli w drze­wie. Cho­ciaż wska­za­nia GPS są sto­sun­ko­wo do­kład­ne, to zwy­kle trze­ba się jed­nak tro­chę na­kom­bi­no­wać, że­by przy po­mo­cy do­dat­ko­wych wska­zó­wek od­na­leźć ke­sza. Czę­sto spro­wa­dza się to li­te­ral­nie do ma­ca­nia wszyst­kie­go w za­się­gu rę­ki i za­glą­da­nia w każ­de moż­li­we miej­sce. Jest jed­nak za­sa­da, któ­rą ko­niecz­nie mu­si­my się kie­ro­wać – uwa­ga na mu­go­li! Z szu­ka­niem skryt­ki nie moż­na się afi­szo­wać, dla­te­go w za­tło­czo­nych miej­scach na­le­ży się nie­źle na­gim­na­sty­ko­wać, że­by nie wzbu­dzić po­dej­rzeń przy­pad­ko­wych prze­chod­niów. Zda­rza się, że w ozna­czo­nym miej­scu spo­ty­ka się in­nych geo­ke­sze­rów, moż­na wte­dy po­łą­czyć si­ły i po­wy­mie­niać do­świad­cze­nia. Skryt­ki są bar­dzo róż­nych roz­mia­rów, cza­sem wiel­ko­ści na­parst­ka (z ta­kie­go wy­cią­ga­łam kie­dyś log­bo­ok pę­se­tą), cza­sem na­wet kil­ku­li­tro­wej po­jem­no­ści. Te więk­sze za­wie­ra­ją zwy­kle roz­ma­ite przedmio­ty – fi­gur­ki, bre­locz­ki, wła­ści­wie wszyst­ko, co moż­na tyl­ko wy­my­ślić. Mi­le wi­dzia­ne są podmia­ny – mo­że­my so­bie przy­własz­czyć ja­kiś fant, ale w za­mian zo­sta­wia­my coś in­ne­go. Gra to­czy się też o znaj­do­wa­nie no­wo za­ło­żo­nych ke­szy, po­nie­waż na pierw­sze­go zna­laz­cę cze­ka czę­sto ja­kiś upo­mi­nek. No i ho­no­ro­wy ty­tuł FTF, czy­li First-To-Find. In­ny waż­ny skrót to TFTC (Thanks-For-The-Ca­che) – to mię­dzy­na­ro­do­wa for­ma po­dzię­ko­wa­nia za skryt­kę, uży­wa­na w in­ter­ne­to­wych wpi­sach. Przy­da się też na pew­no roz­szy­fro­wa­nie za­gad­ko­we­go BYOP (Bring-Yo­ur-Own-Pen), po­nie­waż wie­le skry­tek jest na­praw­dę nie­wiel­kich roz­mia­rów i nie są w sta­nie po­mie­ścić dłu­go­pi­su. Oczy­wi­ście nie wszyst­kim ła­two przy­cho­dzi uży­wa­nie mię­dzy­na­ro­do­wej, uni­wer­sal­nej ter­mi­no­lo­gii. Z roz­ba­wie­niem od­kry­łam ostat­nio, że Fran­cu­zi na­wet po­za gra­ni­ca­mi swo­je­go kra­ju pi­szą czę­sto MPLC (Mer­ci-Po­ur-Le-Ca­che).

Spo­ro osób nie wy­da­je się prze­ko­na­nych do gry, w któ­rej nie moż­na wy­grać ni­cze­go kon­kret­ne­go, a idea za­ba­wy, któ­ra jest ce­lem sa­ma w so­bie, do nich nie tra­fia. Mi­mo to nie­któ­rych zna­jo­mych uda­je się za­ra­zić no­wą pa­sją sto­sun­ko­wo szyb­ko, in­ni oka­zu­ją się „u­świa­do­mie­ni”, choć mo­gli­śmy się te­go po nich nie spo­dzie­wać. Naj­więk­szym za­sko­cze­niem by­ła dla mnie za­awan­so­wa­na wie­dza mo­je­go oj­ca, któ­ry mo­ją opo­wieść o no­wym hob­by uciął szyb­ko: „Prze­cież wiem, co to jest geo­ca­ching. Moi ko­le­dzy czę­sto wy­ska­ku­ją na mo­ment zna­leźć ja­kie­goś ke­sza”. Zda­rza się też, że ro­dzi­ce wcią­ga­ją w geo­ca­ching swo­je po­cie­chy. Na ha­sło „Idź szu­kać ke­sza” dzie­ci prze­no­szą się do ma­gicz­ne­go świa­ta i cier­pli­wie prze­trzą­sa­ją ca­łą oko­li­cę, da­jąc do­ro­słym chwi­lę wy­tchnie­nia. Two­rzą się też lo­kal­ne spo­łecz­no­ści ke­sze­rów, któ­rzy spo­ty­kają się, że­by po­wy­mie­niać do­świad­cze­nia al­bo po­szu­ki­wać skry­tek w gru­pie, wzdłuż wcze­śniej usta­lo­ne­go szla­ku.

Sa­me ke­sze przyj­mu­ją róż­ne wa­rian­ty. Multike­sze to kil­ka skry­tek w cią­gu, jed­na pro­wa­dzą­ca do dru­giej, składa­jące­ się w jed­ną ca­łość. Mo­że­my też na­tra­fić na za­gad­ki, szy­fry i ła­mi­głów­ki, któ­rych roz­wią­za­nie do­pro­wa­dzi nas do ce­lu. Cie­ka­wym ele­men­tem są też Tra­ve­lBu­gi, czy­li po­dró­żu­ją­ce przedmio­ty. W prze­ci­wień­stwie do więk­szo­ści za­łą­czo­nych do ke­szy fan­tów prze­no­szo­ne są z jed­ne­go w kie­run­ku in­ne­go. Obo­jęt­ne, czy po­dró­żu­ją z Gdań­ska do Za­ko­pa­ne­go, czy z Wro­cła­wia do Ro­swell, zna­laz­ca zo­bo­wią­za­ny jest do za­re­je­stro­wa­nia zna­le­zi­ska i wzię­cia go ze so­bą po to, by na­stęp­nie umiej­sco­wić w in­nej skryt­ce – w ten spo­sób wła­śnie Tra­ve­lBug po­dró­żu­je.

W geo­ca­chin­gu ide­al­ne jest dla mnie po­łą­cze­nie wy­ko­rzy­sta­nia naj­now­szych tech­no­lo­gii z tra­dy­cyj­ną za­ba­wą w pod­cho­dy i spę­dza­niem cza­su na świe­żym po­wie­trzu. Przy za­ba­wie ko­rzy­sta­my z GPSa i spe­cjal­nej apli­ka­cji, nie­­­ mu­si­my więc – czy wręcz nie po­win­ni­śmy – roz­sta­wać się ze smart­fo­nem. Bo cho­ciaż opis da­ne­go ke­sza za­wie­ra je­go do­kład­ną lo­ka­li­za­cję na ma­pie i kil­ka wska­zó­wek, bez wy­ko­rzy­sta­nia tech­no­lo­gii GPS zna­le­zie­nie nie­któ­rych skry­tek mo­gło­by być nie­zmier­nie trud­ne. Po­za skryt­ka­mi o mi­kro­sko­pij­nych czę­sto roz­mia­rach sto­so­wa­ne są rów­nież roz­ma­ite tech­ni­ki ma­sko­wa­nia ke­szy, więc na­wet przy do­kład­nym wska­za­niu GPS i tak tro­chę cza­su mo­że za­jąć nam prze­trzą­śnię­cie oko­li­cy. Nie­jed­no­krot­nie zda­rza się też po­rząd­nie ubru­dzić, wpaść w po­krzy­wy al­bo do bło­ta. Sły­sza­łam o pro­fe­sjo­nal­nym ke­sze­rze, któ­ry je­ździ szu­kać skry­tek sa­mo­cho­dem, a w ba­gaż­ni­ku za­wsze ma ka­lo­sze, ło­pa­tę, ręcz­nik, la­tar­kę i sznu­rek. Uży­tecz­ność sznur­ka do tej po­ry po­zo­sta­je dla mnie za­gad­ką, sa­ma jed­nak prze­ko­na­łam się już nie­jed­no­krot­nie, że ło­pat­ka i la­tar­ka by­ły­by jak zna­lazł, a w mo­im przy­pad­ku – ze wzglę­du na nie­zbyt oka­za­ły wzrost – naj­le­piej jesz­cze dra­bin­ka. Nie chcę jed­nak znie­chę­cić po­czat­ku­ją­cych ke­sze­rów – mnó­stwo skry­tek znaj­du­je się w mie­ście w bar­dzo przy­stęp­nych lo­ka­li­za­cja­ch­ i nie wy­ma­ga­ją one się­ga­nia po eks­tre­mal­ne środ­ki. Po­moc­ne za to mo­gą oka­zać się zdol­no­ści ak­tor­skie i dy­wer­syj­ne, po­nie­waż w nie­któ­rych miej­scach na­praw­dę roi się od mu­go­li i na­wet lu­dziom spie­szą­cym się do swo­ich spraw trud­no nie za­uwa­żyć tak po­dej­rza­ne­go za­cho­wa­nia jak ma­ca­nie ścian, za­glą­da­nie do ryn­ny i grze­ba­nie pod krza­kiem w cen­trum mia­sta.

By­wa i tak, że ke­sza nie uda­je się pod­jąć za pierw­szym ra­zem. Na przy­kład ostat­nio na­mie­rzy­łam pew­ną skryt­kę, ko­or­dy­na­ty wska­za­ły kon­kret­ny bu­dy­nek, z pod­po­wie­dzi by­ło wia­do­mo, że ma­gne­tyk i że ni­sko. Na miej­scu jed­nak nie­spo­dzian­ka! Trzech pa­nów, po­wiedz­my ko­lo­kwial­nie, żu­li, na­ro­do­wo­ści pol­skiej, a jak­że, oku­pu­je ław­kę ja­kieś 1,5 me­tra od ke­sza. Oba­wiam się, że mo­że to być nie­ste­ty ich sta­ły re­wir. Mi­mo to nie pod­da­ję się – wszak cze­ka na mnie jesz­cze ty­le skry­tek!

KATARZYNA NOWACKA
Krakuska, miastofilka, miłośniczka morza i żyraf, studentka filmoznawstwa. Interesuje się kulturą, podróżami i sportem. Ma słomiany zapał, ale dzięki temu ciągle się czegoś uczy.

JOANNA WALAS
Studentka projektowania graficznego na Wydziale Grafiki i Komunikacji Wizualnej na Uniwersytecie Artystycznym. Animatorka kultury i koordynatorka projektów artystycznych. Członkini grupy Kolektyw 1a, promuje społeczne i twórcze aktywności, włączając w nie lokalną społeczność.

Komentarze

Please type the letters and numbers shown in the image.

Click the image to see another captcha.